Ervaringen

Ervaringen waar paarden bij  geholpen hebben om ander gedrag  te durven  laten zien. Kijk in de spiegel van een paard en ga opzoek naar je Zelfkracht!

E.begon in groep 8 als een stil en teruggetrokken meisje. Ze kon ineens heel boos worden en ze wilde er absoluut niet over praten. Ze liep boos weg en zei en deed dingen die ze (naar wat ze later dan zei)niet meende. De volgende dag deed ze dan alsof er niets gebeurd was. Zand erover, het is gebeurd. Haar beste vriendin sloot vriendschap met een ander meisje uit de klas en ook daar had E. veel moeite mee.

Dit is echter nu veel minder. E. is enorm aan het groeien, ook dankzij ” de paardentherapie” die ze volgt. Ze komt hier zelfs enthousiast over vertellen aan mij en legt het verband (niet alleen theoretisch maar ook praktisch) tussen omgang met en houding naar een paard toe en naar andere mensen. Haar zelfvertrouwen neemt elke week toe en ze durft nieuwe uitdagingen aan te gaan. Soms blijft het nog wel spannend. maar ze doet positieve ervaringen op en die doen haar veel goed. (Dit stukje komt uit een verslag en is geschreven door de leerkracht van E.) 2020

Toen ik in augustus 2008 in begeleiding ging bij Jolanda Hondius, was ik nog in groepstherapie bij Altrecht. Ik zat in de vijfde klas van het VWO en het ging helemaal niet goed met me. Ik voelde me verschrikkelijk onzeker, gestrest, ongelukkig en alleen. Sociaal liep het helemaal slecht, ik had bijna geen vrienden en ik werd buitengesloten. Ik merkte meteen dat de natuur en rust op de boerderij me veel beter deed dan de onpersoonlijke kamertjes met Tl-licht waarin ik tot nu begeleid was. De begeleiding was iets om naar uit te kijken elke week. Ik had voor het eerst in jaren het gevoel dat ik kon zijn wie ik ben. Het was voor mij de enige plek waar ik niet veroordeeld werd op mijn uiterlijk of gedrag.

Niks hoefde en vrijwel alles mocht. Omdat ik destijds al zeventien was kon ik zelf aangeven waar ik behoefte aan had. Voor mij was het vaak een combinatie van praten over wat me dwars zat, ontspanning, mijn grenzen verleggen en vriendschap opbouwen met de paarden. Maar als ik een keer alleen maar wilde praten, of zo gestrest was dat ik alleen maar wilde ontspannen zonder ergens aan te denken, dan kon dat ook. Al na een paar weken merkte ik dat ik veel meer baat had bij de begeleiding van Jolanda dan de groepstherapie op Altrecht en ik stopte hier dan ook mee.

De paarden spiegelden mijn emoties en Jolanda kon deze weer van de paarden aflezen. Ik ontdekte dat ik mijn emoties niet meer kon verstoppen en dat het bovendien veel beter werkte als ik mijn emoties toestond. Ook ervaarde ik dat mijn emoties veel invloed hadden op het contact met de paarden. Als ik te onrustig of gestrest was verliep het contact slecht. Soms lieten de paarden zich dan niet eens door me vangen. Ik leerde mezelf allemaal oefeningen aan waardoor ik beter kon ontspannen en gebruikte deze ook in mijn dagelijkse leven. De paarden waren ook heel vergevingsgezind. Als ik iets had gedaan wat ze niet leuk vonden, dan waren ze dat zo weer vergeten.

Doordat ik meer ontspannen raakte ging mijn omgang met de paarden ook steeds beter. Het voelde heerlijk om ergens goed in te zijn en gewaardeerd te worden door Jolanda en de paarden, zeker gezien ik me in de rest van de maatschappij juist afgewezen voelde om wie ik was. De paarden voelden na verloop van tijd zelfs een beetje als mijn vrienden. Het gaf me zelfvertrouwen dat ik steeds meer kon en er was veel ruimte om nieuwe dingen met de paarden te proberen. Als dit lukte voelde ik me nog beter over mezelf. Dit maakte dat ik ook beter ging presteren op school en ik lekkerder in mijn vel ging zitten.

De gesprekken met Jolanda waren ook van grote invloed. Het is lastig uit te leggen aan een buitenstaander, maar op de een of andere manier kwam ik door de paarden in een soort aardse sfeer waarin ik heel goed kon praten over wat me dwars zat. Natuurlijk werd een deel al gespiegeld door de paarden, maar ik voelde in deze omgeving veel prettiger om over mijn problemen te praten. Ik kreeg de ruimte om te zeggen wat me dwars zat en Jolanda gaf me advies.

Ook lastige oefeningetjes met de paarden zetten zich door in mijn dagelijkse leven. Ik moest bijvoorbeeld zelf aangeven wat ik wilde doen. Ik vond dit in het begin ontzettend lastig, zo was ik bijvoorbeeld vaak bang dat Jolanda het niet goed zou vinden en dat ik me vervolgens ongemakkelijk zou voelen. Na verloop van tijd ging dit steeds beter en ik vond het ook steeds gemakkelijker om in sociale contacten aan te geven wat ik wilde en met name wat ik niet wilde. Uiteindelijk heeft dit, in combinatie met het groeiende zelfvertrouwen, zich zelfs zo ver doorgezet dat ik steeds beter voor mezelf durfde op te komen. Hierdoor heb ik halverwege de zesde klas van het VWO zelfs mijn vrienden, die me eigenlijk pestten, de rug toegekeerd.

Ik ben twee jaar lang één tot twee keer per week bij Jolanda geweest. Voor mijn gevoel heb ik op deze manier de laatste twee jaar van mijn middelbare school ‘overleefd’. Uiteindelijk behoorde ik tot de besten van alle eindexamenkandidaten en had ik fijne vrienden om mij heen. De begeleiding van Jolanda heeft hier zeker een heel groot aandeel aan gehad. Jolanda heeft mij geholpen om zelfvertrouwen te krijgen, steviger in mijn schoenen te komen staan, assertiever te worden, beter te ontspannen en zijn stress te kunnen beheersen. Dit maakt dat ik voor het eerst in mijn leven al een jaar geen begeleiding meer heb gehad. Ik denk niet dat ik deze doelen ooit had bereikt in de kamertjes van Altrecht en ik ben dan ook heel dankbaar dat dit nog mogelijk is geweest met een PGB-budget.

 

Gedachten Luc, de paarden en het leerproces.

Gedragsverandering moet vanzelfsprekend komen en geen doel zijn voor de samenwerking. dat schept wellicht valse verwachtingen.

Wat als een paal boven water staat is het feit dat uit de samenwerking met de paarden meer zelfvertrouwen ontstaat. Het grote scala aan mogelijkheden die jullie kunnen bieden garandeert eigenlijk dat een deelnemer altijd wel ergens in kan uitblinken. Samen met jullie geduld en inlevingsvermogen is dat een zeer sterk punt. Er valt altijd winst te behalen omdat plezier eigenlijk gegarandeerd lijkt.

Als personen hebben jullie het vermogen om het plezier van de deelnemer om te kunnen zetten in een gevoel van eigen prestatie. De beloning voor de vreugdevolle samenwerking tussen de paarden en de deelnemer is dat jullie in staat zijn dit succes toe te dichten aan de ander, en niet aan jullie zelf. Dat is uniek, en zou je als uniek mogen verkopen. Ik kijk daar met zeer veel bewondering naar.
De weg die jullie bewandelen is:

  • Een band scheppen tussen mens en dier
  • Deze band benutten voor de relatie mens tot mens
  • Zelfvertrouwen ontwikkelen door vaardigheden te vergroten.

Ruud

Hoi Jolanda,

Ik wil je bedanken voor ruim een jaar les. (Deze foto is niet scherp, maar je ziet een zelfverzekerde dame die trots is.) Ze kan nu eindelijk iets wat haar broers niet kunnen. Ondanks het blijven zitten en veranderen van school. Zoveel zelfvertrouwen gun je elk kind. Maar vooral dat ze nu zelf aangeeft dat ze moet leren. En dat oefenen erbij hoort. En dat ze zelf door heeft dat zij het zelf moet doen en niet de buitenwereld. Dat als je iets wil je zelf iets moet ondernemen. Ze neemt nu meer haar verantwoordelijkheid. En ze is minder boos als je haar op grenzen wijst. Ze neemt meer de moeite om te luisteren wat je nu eigenlijk bedoelt te zeggen, in plaats gelijk boos weg te lopen. Dat is echt heel veel winst.  Ze kan nu ook meer concentreren. Het zal nooit haar sterkste kant zijn, maar ze heeft nu handvatten om het te oefenen.

Verder zal ze nog wel op les blijven hoor, als het van jou ook mag?

Want ze vind het heel erg als ze een weekend moet overslaan zoals in de meivakantie.

Jolanda, nogmaals veel dank.

 

Hallo allemaal,

Ik ben Luc en ik heb PDDNOS. Ik vind het heel erg leuk om paard te rijden, en te leren mennen.het mennen is echt gaaf.Omdat het gewoon leuk is om achter op de kar te staan om hem in evenwicht te houden,en voorop zitten en door de paaltjes rijden en goed de hindernissen ontwijken.Het paard rijden is ook heel leuk omdat je lekker door het bos kan rijden.het is gewoon heel prettig om op zo`n paard te zitten.Eerst was ik een beetje bang voor de paarden maar dat is al lang niet meer zo.Ik vind ze nu juist heel lief, en ik vind het heel leuk om met ze om te gaan.

Groetjes Luc

 

Jolanda heeft er niet om gevraagd, maar het leek ons een goed idee om kort onze ervaring met Hestar Kraftur op ‘papier’ te zetten. Dat verdient zij zeker. Onze zoon heeft met veel plezier de lessen gevolgd en het deed hem goed. Hij genoot van de omgang met de betrouwbare paarden, die stoer en lief genoeg zijn om een jongen (en natuurlijk ook meisjes) te boeien. Wij hebben gezien dat Jolanda ruimschoots ervaring en veel feeling heeft om met paarden en kinderen/jongeren te werken en dat ze heel zinvolle feedback geeft. Wij, als ouders, en ook onze zoon, hebben de lessen gewaardeerd. Jolanda’s  inzicht en observaties hebben ons zeer zeker een stap verder gebracht. Van harte aanbevolen!

Yvonne

 

Hallo! Ik ben Christiaan Snoek, 11 jaar en ik heb het syndroom van Asperger. Je werkt daar alleen maar met IJslandse paarden. Alle paarden zijn heel lief en ze hebben ook IJslandse namen: Gledi, Nordur, Reginn, Aust, Andfvari en Digur. Het heet Hestar Kraftur en je leert daar heel veel  verschillende dingen.

Groetjes, Christiaan